Rozdział 2

Obudziło mnie bardzo donośne, niosące się echem pukanie. Nie ustępowało nawet na chwilę. Zirytowana jęknęłam i zakryłam głowę poduszką w nadziei, że dzięki temu nie będę słyszała tego nieznośnego hałasu, niestety, pomimo pierzyny na mojej głowie, postukiwanie wciąż było donośne. Jęknęłam przeciągle zrzucając z siebie poduszkę, po czym uniosłam się do pozycji siedzącej i ziewnęłam przecierając oczy. Znowu usłyszałam puknięcie, które dobiegało zza moich pleców. Gwałtownie się odwróciłam i wyjrzałam za okno, gdzie stał Connor, który trzymał w ręku kamyki z podjazdu na którym stał. Przewróciłam oczami i zaczęłam się siłować z otwieraniem okna.
- Chcesz mi zbić szybę? - krzyknęłam do niego.
- Wpuść mnie! - odparł tylko śmiejąc się - rzucam tymi kamieniami dobre pół godziny, już myślałem, że Cie nie obudze
- Idiota - burknęłam jakby sama do siebie, zamknęłam okno i rzuciłam się biegiem w stronę schodów, by otworzyć chłopakowi drzwi. Przechodząc obok salonu zerknęłam na zegarek, który wskazywał godzinę 8:01. Czy ten chłopak na prawde myślał, że ja w wakacje nie mam lepszych zajęć, tylko wstawanie w środku nocy?
- Czy ty nie masz życia, Connor? - rzuciłam chłopakowi na przywitanie, kiedy przekraczał próg mojego domu.
- Zupełnie nie wiem o czym mówisz. - uśmiechnął się szyderczo zdejmując buty, po czym zaczął za mną podążać do kuchni. Tam nalałam nam soku pomarańczowego, a następnie udaliśmy się do mojego pokoju. Tam oboje upiliśmy kilka łyków i odstawiliśmy swoje szklanki przy materacu na którym się położyliśmy.
- Co Cię do mnie sprowadza? - zapytałam po chwili ciszy
- Cóż.. - zaczął chłopak ucinając na chwilę, jakby zastanawiał się nad odpowiedzią - Więc wstałem wcześnie rano i tak chodziłem zupełnie nie mając co robić. Byłem tak podekscytowany naszym spotkaniem, że nie mogłem się doczekać, i tak znalazłem się tutaj. - Uśmiechnął się szeroko unosząc ramiona.
- Jesteś niemożliwy - roześmiałam się dając chłopakowi kuksańca.
- Jakie plany masz na dzisiaj?
- Cóż, zamierzałam spotkać się z Maxem, a tak poza tym to resztę dnia mam wolną - odparłam, po czym ugryzłam się w język. Connor nic nie wiedział o moim chłopaku. Jestem z nim dopiero trzy miesiące, na razie nie jest to nic poważnego, więc stwierdziłam, że nie ma potrzeby mieszania Connora w tę sprawę.
- Kto to? - Zapytał wyraźnie zainteresowany i ożywiony. Westchnęłam cicho i zamknęłam na chwilę oczy. W duchu karciłam się za swoją niewyparzoną buzię.
- Mój chłopak - mruknęłam - Tak jakby. - dodałam w napływie paniki widząc zszokowaną minę Connora. - To nic poważnego - zaśmiałam się nerwowo i lekceważąco machnęłam ręką.
- Nie, nie! To w porządku. Bardzo się cieszę, że mam chłopaka - zaśmiał się sztywno. Atmosfera robiła się ciężka, czułam się bardzo niekomfortowo, sądząc po naburmuszonej minie Con'a, on też nie czuł się zbyt swobodnie. - Ile jesteście razem? - zapytał siląc się na miły ton.
- Jakoś.. trzy miesiące. - odparłam wymuszając uśmiech - Możemy o tym nie mówić? - westchnęłam wstając z materaca.
- Jak wolisz - odpowiedział chłopak unosząc się do pozycji siedzącej po czym wlepił wzrok w podłogę. Wypuściłam ze świstem powietrze i podeszłam do szafy wybierając z niej ubrania, po czym udałam się do łazienki uprzednio informując Connora, że zaraz wrócę.
Po powrocie z toalety długo rozmawialiśmy o głupotach, w międzyczasie zjedlismy śniadanie i zrobiliśmy sobie kilka idiotycznych zdjęć, które oczywiście musiały powędrować na strony społecznościowe. Gdzieś między tym dostałam sms od Maxa, który zaproponował mi obiad w jakiejś restauracji o 14. Znając jego nie będzie to nic nadzwyczajnego, pójdziemy na pizzę, czy kebaba, ot mój romantyk. Mimo to zgodziłam się. Connor gdy się o tym dowiedział zaproponował podwózkę, nie byłam  skłonna odmówić.
Maximilian czekał na mnie w rogu lokalu, przy stoliku obok okna. Ciepło mnie przywitał i nakazał usiąść. Zdjęłam swój czarny sweterek uśmiechając się do niego nieśmiało i sięgnęłam po MENU - tak jak on.
- Wiesz, wczoraj wygrałem 4 rundki pod rząd w LOL'u, w tym rankeda. - rozpoczął rozmowę. W odpowiedzi jedynie uniosłam wzrok znad karty dań i obdarowałam go pogardliwym spojrzeniem, po czym odchrząknęłam i odstawiłam MENU nie spoglądając na Maxa.
- O co chodzi?- zapytał zmartwionym głosem.
- Wiesz, właśnie mi się przypomniało dlaczego się do Ciebie nie odzywałam przez ostatnie kilka dni. Myślałam, że dało Ci to coś do myślenia, a ty NA RANDCE wciąż męczysz te same tematy, więc koniec końców jak zwykle się rozczarowałam. - wyjaśniłam akcentując niektóre słowa.
- Vickey, nie przesadzaj - jęknął i chyba chciał mówić coś dalej, ale mu przerwałam.
- Nie, Max. Nie przesadzam - spojrzałam w jego oczy - Jeżeli tak bardzo musisz grać, to sobie graj, rozwijaj uzależnienie, ale mnie w to nie wciągaj, nie raz powtarzałam, że nie mam zamiaru z tobą dyskutować na ten temat i wysłuchiwać jaki to los jest okrutny, że przegrałeś rundkę, albo jaki świat piękny, bo wygrałeś. Mógłbyś się w końcu ogarnąć.
Max mi na to nic nie odpowiedział. Kelner zebrał nasze zamówienia i po 20 minutach się ich doczekaliśmy. Przez cały czas panowała niezręczna cisza. Jedliśmy w milczeniu nawet na siebie nie spoglądając przez co moja wściekłość rosła. Gdy skończyłam, wyjęłam z portfela sumę pieniędzy za mój obiad i położyłam na stole. Max powiedział, żebym to zabrała, jednak ja zupełnie nie zwracałam uwagi na to co on do mnie mówił. Ubrałam sweterek i wyszłam bez słowa.
Przypomniało mi się, że Connor mówił, bym zadzwoniła do niego w chwili gdy będę chciała wracać, wówczas może mnie podrzucić do domu. Pomyślałam sobie, że autobus mam za pół godziny, a Con na pewno będzie szybciej, więc postanowiłam przystac na jego usługę.
Connor był na miejscu dokładnie 10minut po zakończeniu rozmowy ze mną. Przynajmniej tak mi się wydawało. Z jego auta wysiadł dość wysoki chłopak o blond włosach i niebieskich oczach, który na pierwszy rzut oka skojarzył mi się w tym lwem z "Epoki Lodowcowej".
- Hej, jestem James - wyciągnął do mnie rękę.
- Miło mi - odparłam niepewnie, delikatnie ściskając jego dłoń - Pan mi wybaczy, ale ja na kogoś czekam.
- Na mnie - odpowiedział automatycznie - Connor kazał mi po Ciebie przyjechać, bo jego coś zatrzymało. Jesteś Victoria, tak?
Przez chwilę przyglądałam mu się w milczeniu i analizowałam jego słowa. Po chwili dotarło do mnie, ze to TEN James. James z The Vamps! Automatycznie obdarzyłam go szerokim uśmiechem i kiwnęłam głową.
- Tak, jestem Victoria. - przytaknęłam - Cóż, jeżeli Connor nie miał czasu, to trudno. Jedźmy.
James otworzył mi drzwi, a następnie okrążył samochód, by usiąść za kierownicą. Przez całą drogę opowiadał mi jacy wszyscy są podekscytowani poznaniem mnie. James zawiózł mnie do ich domu. Niepewnie przekroczyłam próg drzwi i zdjęłam sandałki na koturnie, po czym poczłapałam za James'em do salonu, gdzie znajdował się zespół w pełnym składzie.
Gdy tylko stanęłam obok James'a, podbiegł do mnie Connor i mocno mnie wyściskał.
- Wybacz, że nie przyjechałem, jadłem obiad.
Posłałam mu pogardliwe spojrzenie, na co Con pociągnął mnie za rękę i rozpoczął przedstawianie chłopaków.
- To jest James, ale jego już poznałaś - machnął lekceważąco ręką na James'a, który zrobił obrażoną minę i poszedł dalej. - To Bradley, nasz wokalista - wskazał na chłopaka z ciemnymi kręconymi włosami, którego oczy mnie zahipnotyzowały. W filmikach na youtubie, oczywiście, wydawał się czarujący, ale to nic w porównaniu z tym na żywo. Poczułam jak świat na chwilę zwalnia. Brad pomachał do mnie lekko ręką delikatnie się uśmiechając. Poczułam jak zalewa mnie fala gorąca i twarz przybiera purpurowego koloru. Moje myśli zaprzątał tylko on. Zabawne, w sekundę namącił mi tak w głowie, że nic innego się nie liczyło. Poczułam dziwny, ale przyjemny uścisk w brzuchu.
- Hej - wyszeptałam do niego, bo tylko na tyle było mnie stać. Nagle Connor mocno szarpnął mnie za rękę.
- Słyszysz, dziewczyno, co ja w ogóle do Ciebie mówię? - warknął zniecierpliwiony wpatrując się we mnie.
- Wybacz, zamyśliłam się - uśmiechnęłam się skrępowana - Mógłbyś powtórzyć?
- Przedstawiłem Ci Tristana - wskazał na blondyna, który emanował pozytywną energią.
- Ah, to ten niesamowity perkusista! - klasnęłam w dłonie uśmiechając się szeroko do blondyna - Bardzo miło mi Cię poznać - uścisnęłam jego dłoń, na co chłopak bardziej się rozpromienił.
- Nam Ciebie również, Connor wiele o tobie opowiadał - Odparł Tristan wciąż się szeroko uśmiechając. W odpowiedzi spojrzałam na Connora unosząc jedną brew do góry z delikatnym uśmiechem. Zanim jednak zdążyłam coś powiedzieć, poczułam w kieszeni wibracje telefonu, co zwiastowało przyjście sms. Odblokowałam ekran i odczytałam wiadomość.

OD: Max
"Z tego chyba nic nie wyjdzie, sorry."

Zamrugałam szybko trzy razy powiekami, nie wierząc własnym oczom, następnie ścisnęłam telefon czując nieprzyjemne ukłucie w klatce piersiowej, w rezultacie ekran telefonu zgasł, a ja drżącymi rękoma schowałam go spowrotem do kieszeni spodni.
Zrobiło mi się przykro, to jasne, w końcu zmarnowałam kilka dobrych miesięcy na jakiegoś durnego dzieciaka, który w zamian nie miał mi nic do zaoferowania. Jednak chwilami Max był bardzo fajnym chłopakiem, przystojnym... ale uporczywym. Z jednej strony mi ulżyło, że to wszystko skończyło się teraz, nie później, szkoda by było moich nerwów, a jednak z drugiej strony byłam wściekła, bo chwilami, na prawdę podobała mi się wizja jego u mojego boku.
Westchnęłam cicho i ponownie wyjęłam i odblokowałam telefon pokazując go Connorowi.
- O kurcze, przykro mi - szepnął przytulając mnie do siebie.
- Daj spokój, przeżyję - westchnęłam siląc się na uśmiech i odebrałam telefon od chłopaka.
- Chodź - złapał mnie za rękę i poprowadził schodami na górę, prosto do swojego pokoju, który mieścił się na końcu korytarza. - Teraz mi się już nie wymigasz - zaśmiał się szyderczo zamykając za mną drzwi na klucz, który później schował do tylnej kieszeni spodni. Spojrzałam na chłopaka lekko zaniepokojona krzyżując ręce na klatce piersiowej.
- Do czego zmierzasz, Connor? - zapytałam, gdy zauważyłam, że szuka czegoś w szafie.
- Zaśpiewasz mi - wyciągnął z szafy czarny futerał, a z kolei z niego, gitarę.
- Ty sobie chyba żartujesz? - opuściłam ręce wzdłuż ciała szeroko otwierając oczy ze zdziwienia.
- Słuchaj, kiedyś, przy jednej z naszych rozmów przez telefon mi to obiecałaś - zaczął, ale mu przerwałam
- Connor! Była 3 w nocy, ja nie wiedziałam jak mam na imię, jedyne czego wówczas chciałam, to spać!
- Oh, ogarnij się - mruknął oburzony - Słuchaj, mi jakoś udało się do czegoś dojść, z tym "talentem", teraz czas na Ciebie.
- Pozwól, że sama zadecyduję kiedy nadejdzie odpowiednia pora. - ponownie skrzyżowałam ręce siadając na łóżko.
- Dałem Ci na to 3 lata i za przeproszeniem, gówno przez ten czas zrobiłaś, więc najwyższa pora, abym ja wszedł do akcji.
- Pewnie, panie wszystkomogący - przewróciłam oczami.
- Przestań już gadać - odparł spokojnie siadając obok mnie na łóżku - i śpiewaj - dodał uderzając w pierwszy akord. - Victoria, obiecałaś mi.
- Jezu dobra! - uniosłam ręce w geście poddania się - Już dobra, zaśpiewam.. Powiedz tylko co to za piosenka.
- Oh Vicky, Vicky - zaśmiał się spoglądając na gitarę - Brand New Me, dajesz mała. - znowu brzdąknął w akord, a ja zaczęłam cicho śpiewać, powoli się rozkręcając. Z każdą chwilą moja pewność siebie rosła. Nagle uświadomiłam sobie, że nie mam co się złościć na Maxa, w końcu mnie też ten związek zaczynał przytłaczać. Nie pasowaliśmy do siebie ani ciałem, ani duszą. Nie ma co się oszukiwac, to by nie wypaliło, jesteśmy z dwóch zupełnie różnych światów. Możemy jedynie rozstać się w zgodzie.
Kiedy skończyłam śpiewać, uniosłam swój wzrok na Connora, wyczekując jego reakcji, która nastąpiła kilka sekund później.
- Jesteś idiotką, Victoria. - westchnął układając gitarę na futerale na ziemi.
- Dlaczego?
- Bo masz cudowny głos, możliwości... i zupełnie nic z tym nie rozbisz. - wyjaśnił spokojnie, po czym zaczął zbliżać się do mnie. Kiedyś by mnie to odpychało, ale dzisiaj, właśnie w tym momencie coś zaczęło mnie do niego przyciągać. Wyciszyłam zdrowy rozsądek i pozwoliłam się pocałować Connorowi. Usłyszałam cichy, niski pomruk aprobaty wydobywający się z jego gardła. Ujęłam jego twarz w głonie i pogłębiłam pocałunek. Boże, on na prawdę świetnie całował!
- Connor - wyszeptałam przerywając pocałunek - Tylko błagam, bez zobowiązań.
- Jak sobie życzysz - zaśmiał się, po czym znowu zaczął mnie całować.
___________________________________________

Żeby nie było głupich domysłów, do niczego gorszego nie doszło!:) Connor niby grzeczny, ale wykorzystuję desperację Victorii, głupek. Brada jest dosyć mało, ale chłopak się dopiero rozkręci, jeszcze będziecie mieć go dosyć;)
W sumie nie wiem co pisać, tłumaczyć chyba nie muszę dlaczego tak długo to trawło, każdy wykręca się szkołą, u mnie nie inaczej, jednak jestem uziemiona, więc mam sporo czasu w domu, jeżeli przybędzie mi w jakiś sposób czytelników (postarajcie sie!) to rozdziały będą dodawane częściej:)
Mała informacja, albo i #spojler: Na razie nie planuję całkowicie "wyrzucać" Maxa z opowiadania. Chłopak w tym momencie snuje nikczemne plany i zamierza lekko pokomplikowac pewne sprawy, ale to później.

ZAPRASZAM DO KOMENTOWANIA, UDOSTĘPNIANIA, ROZGŁASZANIA. NIE POGNIEWAM SIĘ.

KOCHAM WAS! x